ANDRZEJ KOŁODZIEJEK (1935-2001) – Od najmłodszych lat czuł potrzebę rozwijania talentu malarskiego. Początkowo był studentem krakowskiej, następnie warszawskiej ASP, gdzie zdobywał warsztat malarski pod okiem prof. Artura Nachta-Samborskiego. Otrzymał dyplom z wyróżnieniem i powrócił do Lublina, gdzie został przyjęty do ZPAP Okręgu Lubelskiego i od tego czasu brał czynny udział w jego licznych wystawach grupowych (w latach 1970-78 – prezes ZPAP). W 1966 roku przyłączył się do „Grupy Lubelskiej”. W połowie lat 70. nastąpił przełom w twórczości artysty: po wielu latach uprawiania abstrakcji i w efekcie twórczego wyeksploatowania się w realizacji dotychczasowych awangardowych założeń, artysta zwrócił się ku malarstwu w konwencji realistycznej; jego obrazy zyskały bardziej czytelną formę, jednak bez popadania w dosłowność. Po tej twórczej i życiowej rewolucji artysta zaczął bardzo dużo malować i często wystawiać swoje obrazy. Oprócz licznych wystaw organizowanych w kraju, swoje prace prezentował m.in. w Niemczech i USA. Natchnienia i motywów poszukiwał również w Portugalii, Włoszech, Hiszpanii i innych krajach. Spokój i ciszę, niezbędne dla procesu twórczego, odnajdywał w oddalonej o 10 km od inspirującego Kazimierza Dolnego malowniczej Rzeczycy, gdzie mieszkał wraz z żoną.